| Περίληψη: | Όταν ο Σεφέρης προσπάθησε να εκφράσει δεινά συναισθήματα, επισκεπτόμενος το πατρικό του σπίτι, κοντά στη Σμύρνη, κατέληξε στον εξής ακαριαίο στίχο: "Το λυκόφως θα 'λεγες για το θάνατο ενός ζώου, τόσο γυμνό". για τα άλογα βέβαια τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία. Το 1957, στη Νέα Υόρκη, σημειώνει λεπτομερώς αυτά που του αφηγείται ο St. John Perse για ένα βαλσαμωμένο άλογο (Ασιάτη εισβολέα) που είδε σε κάποιο μουσείο της Μόσχας. Το 1950, ταξιδεύοντας στην Ιωνία, χωριάτες του προτείνουν χάλκινα νομίσματα. Σημειώνει: "Πήρα μια μικρή πόρπη με το χαραγμένο άλογο". Πράγματι, ά-λογα και ζώα στάθηκαν οι μεγάλες του αδυναμίες, όταν βίωνε οριακές εντάσεις, που κράτησαν με άνισες ταλαντώσεις όλη του τη ζωή. Η "απελπισμένη" αυτή επιλογή του -μεταφρασμένη σχεδόν σε κραυγή ή υποτονθορισμό", τον σώζει, αλλά και τον αφήνει αγιάτρευτα ζοφερό και αποκαρδιωμένο. Δεν αρκεί να πεις μόνο πώς "αισθάνεσαι", αλλά και να το αρθρώσεις σε σωστό "ρυθμό". Ταυτοχρόνως όμως και ταυτοφώνως εμφανίζονται και διεκδικούν σοβαρό μερίδιο οι έννοιες του ωραίου, του δικαίου και του αληθινού. Τότε είναι που για το Σεφέρη αρχίζει να "μυρίζει" καπνός, σχεδόν "μηχανικά" τα αυτιά του γεμίζουν "μουσική τζαζ" και αδέσποτος αρματηλάτης ρίχνεται στον "άγριο" στίβο. Μαζί του όμως παρασέρνει και πολλούς άλλους ποιητές...
|
|---|