| Περίληψη: | [...] Ο Γρηγόρης αναρωτήθηκε άλλη μια φορά πού πράγματι να βρίσκεται ο πατέρας του και δεν είχε καμιά αμφιβολία πώς, αν το φονικό δεν αλλάζει τον τόπο, αλλάζει και μάλιστα με το παραπάνω τους ανθρώπους, τον φονιά, τον σκοτωμένο και όλους σχεδόν τους συγγενείς τους. Έτσι με το να είναι αναγκασμένος ο φονιάς να φυγοδικεί, και τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και του συγγενείς του θύματος ταλαιπωρεί, καθώς όλοι ερευνούν και πασχίζουν να τον βρουν, για διαφορετικούς, ωστόσο, λόγους ο καθένας τους. Και ο ίδιος πάλι ο φονιάς όχι μόνο δεν έχει ένα μέρος σταθερό να μείνει, αλλά και η τροφή του αλλάζει, αλλού πέφτει για ύπνο και αλλού σηκώνεται το πρωί, λύνει το ζωνάρι του και αποπατεί. Ιδιαίτερα για τον Δίκαιο, που συνήθιζε να περιφέρεται στο αμπέλι του από το πρωί ως το βράδυ, εκεί να κοιμάται, εκεί να αποπατεί, η μεταβολή υπήρξε πολύ μεγάλη, όπως πολλές φορές παραδέχτηκε.
Μεγαλύτερη μεταβολή υπέστη, βέβαια, ο Ζερβός. Η σφαίρα του μάνλιχερ, με το οποίο πυροβολήθηκε, όσο γυαλισμένη και λαδωμένη να ήταν από τον Δίκαιο, όσο μικρή τρύπα και να προξένησε αρχικά, διαπέρασε το δέρμα με ορμή και αφού τρύπησε το στομάχι και διέρρηξε όργανα βασικά, που βοηθούν την πέψη και στη συνέχεια την αφόδευση, βγήκε δημιουργώντας μεγαλύτερη οπή από την πλάτη χαμηλά, συντρίβοντας μάλιστα δυό σπονδύλους. Με τη συνεχή και πολύωρη αιμορραγία και τη διαρροή των οξέων, ο άνθρωπος στέγνωσε και η ψυχή του που, όπως λέγεται, ομοιάζει με πεταλούδα μεταξιού, και κατοικεί λίγο υψηλότερα στο διάφραγμα, έπεσε και πνίγηκε στα ακίνητα υγρά, στο πηχτό αίμα και στη χολή. Ό,τι ζωντανό βρήκε ο Γρηγόρης το πρωί του φόνου να περιφέρεται γύρω από το σώμα του Ζερβού, ήταν κάμποσες μύγες, αυτές που γεννιούνται από τον θάνατο του ανθρώπου. Στο ρουθούνι όμως του σκοτωμένου ήταν ψοφισμένη μια μαύρη μύγα, μικρή, με φτερά μεγάλα που ζει και κινείται μέσα στο αίμα των ζωντανών, αλλά όταν χυθεί το αίμα ξεραίνεται κι αυτή και τελειώνει.
Ο Γρηγόρης μαχαιρώθηκε πολύ αργότερα, για την ακρίβεια ύστερα από τρία χρόνια και τρεις μήνες, τον Νοέμβριο του 1931, κάπου ανάμεσα στην εορτή του αγίου Μηνά και τον αποκεφαλισμό της αγίας Αικατερίνης. Τότε είδε και τα δικά του σπλάχνα να χύνονται στο ποτάμι, μαχαιρωμένος από τον γιό του θύματος, τον Μάρκο Εμμανουήλ Ζερβό, και τότε έφερε πάλι στη μνήμη του τον σκοτωμό του Ζερβού, μολονότι ο τόπος ήτανε άλλος. [...] (Από την έκδοση)
|
|---|