| Περίληψη: | Νερατζιές από δω κι από κει, έτοιμες να δεχτούν την επιδρομή παιδιών για νερατζοπόλεμο, περήφανες για την απόλαυση των σκυλιών σαν κατουράνε στους κορμούς τους, τον χαιρετούν που ξεμακραίνει. Νιώθει μια παρουσία πίσω του. Το φως θα 'πρεπε να ρίχνει παχιά παχιά τη σκιά του κορμιού του στο έδαφος. Όμως σκιά πουθενά. Αρχίζει να στροβιλίζεται κυνηγώντας την απούσα σκιά του. Υποχωρεί πισωβαδίζοντας, φτάνει στην αρχή της πορείας του (. . .). Περίλυπος, μ' ένα διαφανές πλήγμα στο μυαλό του, στέκεται και προσπαθεί να θρηνήσει την απώλεια της σκιάς του. Δεν έχει μείνει τίποτα απ' αυτό που ήταν πριν. Μετάλλαξε ουσιαστικά σε κάτι άλλο. (. . .) Ανάπηρος με ένα στοιχείο λιγότερο, τη σκιά του, νιώθει κατηγορούμενος από όλα τα αγαπημένα πρόσωπα, νιώθει προδότης φίλων και αδελφών, αυτή η ανημπόρια του να σκιάσει κάποιο κορμί αγαπημένο, όπως έκανε ο κύριος Νικόλαος Καζαντζάκης στην κυρία Ελένη κάποτε στην Αίγινα. . . που είχε σταθεί όρθιος κάτω από τον ήλιο προσφέροντας τη σκιά του στην αγαπημένη Ελένη. . . αχ! τι πόνος, τι πόνος. . .
|
|---|