| Περίληψη: | Η σφαίρα βούιξε σαν θυμωμένη σφήκα στον αυγινόν αέρα και το δάγκωμά της έκανε τον Νίκο να κρατήσει την ανάσα του. Έξω φρενών από τον πόνο που ένιωθε στο πλευρά του, σήκωσε το πιστόλι και σημάδεψε στο σταυρό τον αντίπαλό του που τον κοίταζε τώρα με ολοστρόγγυλα, γουρλωμένα μάτια. Πόσο νεανικό ήταν το πρόσωπό του!... Ήταν δεν ήταν 25 χρόνων τούτος ο ανθυπολοχαγός του πυροβολικού με το παχύ μουστάκι και την κομψή μεσάτη στολή. Την ίδια στολή θα φοράει κι ο γιος μου, σκέφτηκε ο Νίκος. Μονομιάς, όλη του η οργή εξατμίστηκε και κατέβασε αργά το πιστόλι.
- "Αφλογιστία!" φώναξε.
Η σουβλιά που ένιωσε την ίδια στιγμή τον έκανε να διπλωθεί στα δυο και να φέρει το χέρι του στο πλευρό του.
- "Γιατρέ!" φώναξε ο Κορομηλάς. "Ο κύριος Στανής έχει πληγωθεί!"
Ο Νίκος έφερε την παλάμη του κοντά στα μάτια του. Μέσα στο γκρίζο φως της αυγής γυάλιζε μαυροκόκκινη. Απόμεινε να την κοιτάζει ηλίθια, ενώ ο γιατρός του άνοιγε το πουκάμισο και ζητούσε από τον αμαξά να φέρει ένα φανάρι.
- "Δεν είναι τίποτα", αποφάνθηκε σε λίγο, δένοντας την πληγή. "Η σφαίρα μόλις που τον έγδαρε. Θα επιζήσετε και πάλι, κύριε Στανή". [...] (Από την έκδοση)
|
|---|