| Περίληψη: | ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ
"Το πρώτο μου ιατρείο ήταν μια πρώην ψησταριά, μαγαζί δηλαδή με κεπέγκι - τόσα μπορούσα να διαθέσω για νοίκι. Το έβαψα μόνος μου τρία χέρια να φύγει η ταγκίλα άσπρη τη τζαμαρία της πρόσοψης να μη φαίνονται οι επισκέπτες. Δεξιά υπήρχε κάποιο κατάστημα "Χρώματα-Σιδηρικά" κι αριστερά ένα κομμωτήριο. Το μαγαζί το είχα χωρίσει στη μέση με νοβοπάν: το μισό μπροστά η αίθουσα αναμονής, που ποτέ δεν αξιώθηκε πελάτη να περιμένει το υπόλοιπο στο βάθος το εξεταστήριο, χωρίς παράθυρο, μ' ένα φως νέον αναμμένο συνέχεια. Εκεί είχα βάλει το γραφείο μου (που το χρωστούσα ακόμα), δυο καρέκλες κι ένα ντιβάνι, να εξετάζω την ημέρα και τη νύχτα να κοιμάμαι, γιατί διανυκτέρευα κάθε βράδυ, περιμένοντας κανέναν άρρωστο σε απόγνωση.
Τη γειτονιά την είχε από χρόνια πιασμένη ένας παλιός συνάδελφος πολυπράγμων, απ' αυτούς που σ' όλα ανακατώνονται. Η είδηση της εγκατάστασης του νέου γιατρού (δη-λαδή, ανταγωνιστή) έφτασε γρήγορα στ' αυτιά του, γι' αυτό μ' επισκέφτηκε κάποια μέρα εθιμοτυπικά, κι έκτοτε περνούσε τακτικά απ' το ιατρείο μου τ' απογεύματα, για να ξεκουράζεται λίγο, όπως έλεγε. Ύστερα, σαν ξαφνικά να θυμόταν τις υποχρεώσεις του, έβγαζε από την τσέπη του ένα χαρτάκι με ονόματα και μ' ένα "πω! πω! να πάρει η οργή, έχω άλλες δέκα επισκέψεις να κάνω", που έλεγε, μ' έκανε κουρέλι". (Από την έκδοση)
|
|---|