| Περίληψη: | Λένε, πως, όταν έρθει ο καιρός, τα πάντα γίνονται ως εκ θαύματος. Αυτή η κουβέντα ως εκ θαύματος αναστέλλει μόνιμα την ισχύ της σ' αυτό που λένε καθημερινότητα. Έτσι αναπτύσσονται ενδιαφέρουσες διαδικασίες στη ζωή των ανθρώπων, που, όσο ακριβά κι αν πληρώνονται κάποιες φορές ή όσο αδιάφορες και αν καταλήγει να τις κάνει η επανάληψη -πάλι η καθημερινότης αυτή η πόρνη- είναι κάτι μπροστά στο τίποτα ή αλλοιώς μπροστά στην αναμονή του θαύματος.
Μ' αυτές τις σκέψεις που διακρίνονταν τουλάχιστον από μια ακρίβεια προχωρούσε στο σκοτάδι η Έλα, εντελώς ικανοποιημένη από τον εαυτό της και εντελώς πιστή στο θαύμα. Κάπου την περίμενε Εκείνος, έτοιμος να τη δεχτεί έτσι όπως ήταν, χωρίς καμμία παραχώρηση και καμμία απαίτηση, χαρίζοντάς της εν τη πλήρει σοφία του το ακριβότερο δώρο όλων των εποχών, την ύπαρξή Του.
Έφτασε κάπως αργοπορημένη, το συνήθιζε άλλωστε μέσα από κάποια υπόλοιπα του γνωστού πλέγματος παιδικής παντοδυναμίας.
Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε.
Της άνοιξε σιωπηλός, της έσφιξε το χέρι με μια σχετική θέρμη και της έκανε νόημα να περάσει. Μπήκε, προχώρησε με άνεση προς την καμαρούλα, έβγαλε το παλτό της και ξάπλωσε στο ντιβάνι. Εκείνος πήρε μια καρέκλα και κάθησε πίσω της, στο ύψος του προσκεφαλιού. Άναψε τσιγάρο και περίμενε. [...] (Από την έκδοση)
|
|---|