| Περίληψη: | Ένα κομμάτι από τα ωραιότερα της Ελληνικής Μυθολογίας είναι της νήσου Κρήτης και του μεγάλου βασιλιά της Μίνωα. Οι Έλληνες ιστορικοί και πρώτος ο Ηρόδοτος, πίστευαν και έγραφαν από πληροφορίες που κατείχαν, ότι οι αυτόχθονες, οι ντόπιοι κάτοικοί της, "οι Ετεοκρήτες" (οι αληθινοί Κρητικοί) κάποτε ήταν ο μόνος πληθυσμός της. Στις μέρες του Ηρόδοτου υπήρχαν, καθώς γράφει, σε δυο περιοχές, την Πολίχνη και στον Πραίσο (Ηρόδ. 170-171).
Συνάμα ο ίδιος ο Ηρόδοτος μας γράφει, ότι προτού οι Δωριείς κατέβουν από την Πελοπόννησο, οι Λέλεγες κατείχαν και την Κρήτη και τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου. Μάλιστα επί λέξη αναφέρει τα εξής "...την γαρ Κρήτην είχον το παλαιόν πάσαν βάρβαροι". (Ηρόδ. Ι, 173).
Όπως θα σας αποδείξω πιο κάτω, ο ισχυρισμός αυτός του Ηρόδοτου δεν είναι ακριβής και απόλυτος, γιατί ο ίδιος σε άλλα σημεία του έργου του μας γράφει, ότι οι Λέλεγες ήταν από την Κρήτη και ο αδελφός του Μίνωα Σαρπηδόνας αποίκησε την Μίλητο. Άλλωστε υπήρχαν τότε η Κρητική Ίδη και η Τρωϊκή Ίδη, πράγμα που αποδεικνύει τη σχέση της νήσου Κρήτης με τη Μικρασιατική κοινωνία.
Ο Απολλόδωρος στα "Χρονικά" λέγει, ότι ο Ηρόδοτος με την περίπτωση του Σαρπηδόνα σαν οικιστή της Μιλήτου, αναγνωρίζει την καταγωγή των Λυκίων από τη νήσο Κρήτη. (Απολλόδ., III, 1,2). Στο βιβλίο μου "Δραβίδες, οι πρόγονοι των Ελλήνων" αναλύω με λεπτομέρειες, ότι οι Κρήτες σώθηκαν από τον καταποντισμό της μεγάλης χώρας του Αιγαίου και της Μεσογείου όλης, που συντελέστηκε γύρω στα 12.000 έως 16.000 χρόνια προ Χριστού.
Οι Λέλεγες και οι Λύκιοι, οι Κρήτες (οι Ετεοκρήτες) καθώς και οι κάτοικοι της Ηπειρωτικής Ελλάδας και όλων των νησιών, ήταν μιας φυλής και συναποτελούσαν τους Δραβίδες, ένα λαό εξελιγμένο και κάτοχο πολιτισμού πολύ ανώτερου από το σημερινό δικό μας πολιτισμό. (Βλέπε το αγγλόφωνο βιβλίο μου "DRAVIDIANS THE PRE-HELLENIC GREEKS").
Ο Στράβωνας μας γράφει, ότι η πόλη της Κνωσσού στα παλαιότατα χρόνια λεγόταν "Καίρατος" και οι κάτοικοι της "Καιράτιοι" (Στράβωνας Χ, 476, 67 π.Χ. - 23 μ.Χ.). Πολλές πόλεις της Ασίας ονομάζονταν στην αρχαιότητα Καιράτιοι πόλεις. Είναι λέξη Δραβινιακής, προελληνικής ρίζας και σημαίνει την κατοικήσιμη περιοχή και γενικά μια περιτοιχισμένη πόλη ή και ακρόπολη. Στην Καρχηδόνα και στην Καρθαία και στην Ασία τα Τιγρανοκέρατα. Επίσης ο Ησύχιος αναφέρει μια πόλη των Αρμενίων με την ονομασία Κέρατα.
Η λέξη αυτή η προελληνική και ύστερα ελληνική γράφτηκε με έψιλον (Ε) στου χρόνου τη ροή και συμβολίζει τη δύναμη, τον πλούτο και τη θεϊκή καταγωγή. Οι δοξασίες αυτές για τα κέρατα έφτασαν μέχρι τις μέρες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν οι επίγονοί του τον παρουσίαζαν με κέρατα κριαριού. Αλλά ο ίδιος ο πατέρας θεών και ανθρώπων Δίας, στην Κρήτη σαν γεννήθηκε, τράφηκε από ένα κατσικίσιο κέρατο, το περίφημο "κέρας της Αμάλθειας". Σε σχήμα και κατ' επέκταση ο Κεράτιος κόλπος των Βυζαντινών, για να δείξει τον οχυρωμένο κόλπο. Οι Κρήτες είχαν σαν προγονικό τους σύμβολο την κεφαλή του ταύρου με τα δυο του κέρατα, που στις αναπαραστάσεις τους τον έδειχναν από τα πλάγια (προφίλ) σαν ΜΟΝΟΚΕΡΑΤΟ. [...]
|
|---|