| Περίληψη: | ...Μερικές φορές όμως οι αρχαίοι μύθοι ξυπνούσαν μέσα τους για να τους ταράξουν, κι αναστατώνονταν καθώς θυμόντουσαν τις ιστορίες της Αυτοκρατορίας, όταν το Ντίασπαρ ήταν ακόμα νέο και στήριζε την ύπαρξή του στο εμπόριο πολλών ηλιακών συστημάτων. Δεν επιθυμούσαν να ξαναγυρίσουν οι παλιές μέρες, γιατί ήταν ευχαριστημένοι με το αιώνιο φθινόπωρό τους. Οι δόξες της Αυτοκρατορίας άνηκαν στο παρελθόν και θα έμεναν για πάντα εκεί, γιατί θύμιζαν με ποιο τρόπο έφτασε το τέλος της, και με τη σκέψη των Εισβολέων, το ρίγος του διαστήματος έφτανε βαθιά ως τα κόκαλά τους.
Τότε ήθελαν πιο πολύ να γυρίσουν στη ζωή και τη ζέστα του Ντίασπαρ, στη μεγάλη χρυσή περίοδο που η αρχή της ήταν ήδη χαμένη και το τέλος της ακόμα άγνωστο. Άλλοι άνθρωποι είχαν ονειρευτεί μια τέτοια εποχή, αλλά μόνο εκείνοι το είχαν κατορθώσει.
Ζούσαν στην ίδια πόλη, περπατούσαν στους ίδιους θαυμαστά αμετάβλητους δρόμους, κι ας είχαν περάσει περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
|
|---|