| Περίληψη: | "Στη λογοτεχνία του Μεσοπολέμου δεν υπάρχει ποιητής του υπαινιγμού που να διαθέτει την αμεσότητα του Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι. Με την κρυπτική του γλώσσα, τη σχεδόν "γεωμετρική" κατασκευή και την αποσπασματική ακολουθία των αποχρώσεων που τις σφραγίζουν οι εμβληματικές του εικόνες, ο ποιητής αυτός, ο οποίος εμφανίζεται στη λογοτεχνική σκηνή της Ιταλίας σε μια εποχή ανακολουθιών και μορφολογικών αδιεξόδων, αποθεώνει το ακαριαίο, την ακραία μορφή του αισθήματος.
Πίσω από κάθε ποίημα του Ουνγκαρέτι ανοίγεται κι ένα χάσμα. Στο βάθος των στίχων του προβάλλει ακινητοποιημένη η διάρκεια φωτίζοντας τα τοπία του ρεμβασμού που διαμορφώνουν και το επέκεινα του αισθήματος. Αυτό που βλέπουμε και εκείνο που αισθανόμασθε είναι οι λαμπερές ψηφίδες του Σύμπαντος, τα τρίμματά του και οι αντανακλάσεις του πάνω στη Γη, οι αναλαμπές του χρόνου και του βίου μες στην αιθρία μιας στιγμιαίας χαράς και το ρίγος μιας αφόρητης θλίψης...
|
|---|