| Περίληψη: | Το μεγάλο έργο στέκει πάντα πιο πάνω από την ερμηνεία του και ακριβώς γιατί στέκει πιο πάνω, γι' αυτό κρατιέται αθάνατο. Το ασίγαστο πάλεμα των ανθρώπων να το κάνουν δικό τους, απόλυτα δικό τους εξηγώντας και παρεξηγώντας το, καταφάσκοντας και αποφάσκοντάς το, αυτό είναι που το κρατεί στη ζωή και το ανανεώνει. Κάθε εποχή, κάθε γενιά, κάθε ζωντανός άνθρωπος, που θα σκύψει πάνω του, θ' ανακαλύψει μηνύματα καινούργια, στοχασμούς κρυφούς ανεύρετους ως την ώρα εκείνη, αχτίδες από το ανέσπερο φως του, που δεν τις είχαν συλλάβει των πιο παλιών τα μάτια. Ακόμα θ' ανακαλύψει μυστικούς δεσμούς ανάμεσα στον παλιό ποιητή και στο σημερινό άνθρωπο, θα βρει - δίκαια ή άδικα, τι σημασία έχει! - ότι τους βασανίζουν οι ίδιες έγνοιες, ότι παλεύουν να ξεδιαλύνουν τα ίδια προβλήματα της ζωής.
Να πούμε, ότι σήμερα καταλαβαίνουμε το Θουκυδίδη καλύτερα από άλλοτε, ότι το μάτι μας δεν έχει θολωθεί από της δικής ψυχής τα κινήματα, θα ήταν τολμηρό και άσκοπο μαζί. Ένα μόνο μπορούμε να βεβαιώσουμε τον εαυτό μας: ο Θουκυδίδης αν ήταν για τους πατέρες μας, είναι και για μας ένας οδηγός από τους πιο πολύτιμους. Το έργο του μας παραστέκει για να βρούμε και μεις σήμερα το δρόμο μας, να θεμελιώσουμε την πίστη μας, να αντικρίσουμε τη μοίρα μας κατάματα, τη μοίρα που μας βαραίνει και σαν Έλληνες και σαν Ευρωπαίους και σαν ανθρώπους. (Από την εισαγωγή του Ι. Θ. Κακριδή)
|
|---|