| Περίληψη: | Κάποιοι υπολόγιζαν σε μυριάδες τα δάκρυα χαράς και λύπης της ζωής τους.Τόσα όσες και οι σταγόνες του ωκεανού.Αιώνιο μονοπάτι αναζήτησης και κατώφλι προσμονής η νοσταλγία της σάρκας.Θάνατος η απουσία,διαπερνά ψυχή και σώμα,δικάζει,καταδικάζει ή απαλλάσσει απ'την τιμωρία.Ελπίδα,η Καινούργια Χρονιά για τους Ακρογωνιαίους Λίθους,που είχαν αποσυρθεί πια στα δωμάτιά τους με το χαμόγελο της χαράς ή της άνοιας στα χείλη.Τι σημασία είχε άλλωστε."Τα χρόνια φεύγουν χωρίς να μας ζητήσουν την άδεια,κι επιστρέφουν οι αναμνήσεις,και πάλι,χωρίς να μας ζητήσουν την άδεια",σκεφτόταν η όμορφη Ηλιάνα και αισθανόταν πολύ τυχερή που η δουλειά της,ως Κοινωνικής Λειτουργού,θα της επιφύλασσε στο μέλλον πολλές εμπειρίες ανεκτίμητης αξίας σαν την αποψινή.Έφυγε τελευταία απ'όλους με γοργό βήμα και με ανάλαφρη,σαν το πουλάκι,την ψυχή της.Εκεί είχε φωλιάσει το άρωμα της αγάπης που χορταίνει ενώ συγχρόνως κάνει τον άνθρωπο να πεινάει για περισσότερη προσφορά,για περισσότερη αγάπη.
|
|---|