| Περίληψη: | "Αχάριστη καρδιά δε σου 'φτασαν τόσα χρόνια πού σε περίμενα; Χωρίς μέτρο σ' αγάπησα. Και χωρίς έλεος φέρθηκα στους δικούς μου. Ούτε τη μάνα μου δεν έκλαψα όταν πέθανε. Απ' όλους με χώριζε η βαριά σκιά σου. Τεράστια σαν τις αποστάσεις πού μας χώριζαν, σαν την σιωπή σου πού πολλαπλασιαζόταν με τούς χρόνους σε θάνατο διαρκείας. Ποτέ δεν σ' αγάπησα τόσο όσο πόνεσα για το χαμό σου. Πόσους; Τριάντα; Κι οι μέρες τριακόσιες εξήντα πέντε κι οι νύχτες διπλάσιες. Μια αιωνιότητα γίνηκες απουσιάζοντας από τη λαμπερή νιότη μου πού μάζευε με τις αγρύπνιες, πού θάμπωνε αφού δεν καταύγαζε πια τη λατρεία του βλέμματός σου πού κλόνιζε το ένοχο βάδισμά μου καθώς γλιστρούσε αθόρυβο στο μισοσκόταδο, με ταμπούρλα στην καρδιά μου, τρελή, τρελή, μονολογούσα, λες και προσευχόμουν, καθώς είχα μόλις ξεφύγει από τα συνωμοτικά ψιθυρίσματα του σπιτιού μου πού όλο και κάποιο σαμποτάζ σκάρωναν με κείνον τον κρυμμένο αντάρτη στο κελάρι, τον κοντό ήρωα, πού θα σας τίναζε στον αέρα. Η τελευταία μαχαιριά της προδοσίας μου σταματούσε την καρδιά μόλις διέκρινα να γυαλίζουν στο σκοτάδι τα μπρούντζινα μετάλλια στη στολή σου κι αμέσως άνοιγαν οι φτερούγες των χεριών σου κι ένιωθα μόνο τον παφλασμό των ωκεανών που μ' έπαιρναν, μ' έπαιρναν στην υγρασία των χειλιών σου κι όλα γίνονταν χαμός"
|
|---|