| Περίληψη: | Η ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ τοποθετείται στην καρδιά του δράματος της ζωής του Τολστόι, στην πιο κρίσιμη στιγμή της πολυετούς εσωτερικής διαμάχης του (κατά τή γνώμη μας από τότε που έπιασε τήν πένα), μιας διαμάχης ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον ηθικολόγο, τον ποιητή και τον προφήτη, τον άνθρωπο της γης -άξιο νά γεύεται όλες τις χαρές της ζωής με τή μεγαλύτερη ένταση- και τον ασκητή που τείνει προς μιά ολοένα και πιο ολοκληρωτική λιτότητα, έως τήν ύστατη φυγή και το θάνατο στον μικρό σταθμό του Αστάποβο. Οι δύο αυτές αντίθετες δυνάμεις συνυπάρχονν μέσα του και κυριαρχούν με τή σειρά τους, παίρνοντας ή μία τή σκυτάλη από τήν άλλη: Εκείνος άλλοτε δίνεται στή μία, άλλοτε στήν άλλη, και δεν βρίσκει ισορροπία παρά μονάχα στή σωματική άσκηση: κυνήγι, εργασίες στά χωράφια, τά οποία, εξουθενώνοντάς τον, κάνουν νά πάψουν προς στιγμήν αυτές οι δύο αγωνιώδεις φωνές. Έτσι, όταν γράφει τήν Άννα Καρένινα, είναι βαθιά διχασμένος: από τή μιά εύχεται νά τελειώσει το συντομότερο το έργο ώστε νά βρει χρόνο γιά τά επιτακτικά ερωτήματα που τον ταλανίζουν, ιδίως το θρησκευτικό ερώτημα: Ποιός είναι ό Θεός; Μπορεί άραγε νά πιστεύει ακόμη σ' Εκείνον; Από τήν άλλη όμως, ό καλλιτέχνης ωθείται από μιά σχεδόν ακατανόητη δύναμη νά τελειοποιήσει το έργο, νά το κάνει όσο πιο άψογο γίνεται. Τά συναισθήματα που τρέφει γιά τή δουλειά του είναι αντιφατικά: Άλλοτε τήν αγαπά, άλλοτε τήν απεχθάνεται. Ή πλέον θεαματική κρίση ξεσπά τή στιγμή περίπου όπου έχει φτάσει στή μέση του μυθιστορήματος. Συγγραφέας παγκοσμίου φήμης, που φαινομενικά δεν του λείπει απολύτως τίποτε, αμφιταλαντεύεται γιά το έργο και τή ζωή του, καταλαμβάνεται από ένα είδος ιλίγγου μπροστά στο αιώνιο ερώτημα " προς τί;" και σκέφτεται τήν αυτοκτονία. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)
|
|---|