| Περίληψη: | Ο ποιητής δείχνει αμέριστη εμπιστοσύνη σε δύο αξεχώριστα "είδωλα" της γραφής: στο είδωλο της σκέψης και στο είδωλο που γεννά η γλώσσα. Γιατί κάθε ποίημα (ακόμα και στις μέρες μας, του μεταμοντέρνου σκεπτικισμού) αποτελεί ένα είδωλο κάποιας πραγματικότητας. Κάτι που προκύπτει από τη λέξη "είδος", δηλαδή από αυτό που φαίνεται. Και σημαίνει αυτό που μπορεί να γίνει αντιληπτό με τις αισθήσεις μας. Να, λοιπόν, που συναντιούνται η γλώσσα με τη σκέψη: βασικό μέλημα της ποίησης είναι να σταθεί απέναντι σε μια "πραγματικότητα" η οποία - το γνωρίζουμε πια - φτιάχνεται από σημεία. Η σχέση ανάμεσα στην μυθοπλασία και στην πραγματικότητα τείνει όλο και περισσότερο ν' αντιστραφεί. Ζούμε σ' έναν κόσμο μυθοπλασιών. Δεν έχει νόημα να κατασκευάζουμε realities. Η σημασία βαραίνει πλέον την πρόθεση: "Διακοπές στην πραγματικότητα" και όχι "από την πραγματικότητα". Η ποίηση μας καλεί σε μια νέα συμμετοχή. "Ό, τι χάνεται διασώζεται μέσα μας, ως αυτό που χάνεται". (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
|
|---|