| Περίληψη: | Σήμερα οι μεγάλοι του ρεμπέτικου είναι στον κάτω κόσμο και οι λιγοστοί επώνυμοι και ανώνυμοι που επιζούν, υπαρξιακά και εξανδραποδισμένοι, "είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους". Ο κόσμος των ρεμπέτηδων δε βρυκολάκιασε, όπως έχει κάπου γραφτεί. Δεν είναι στοιχειό. Είναι ένα δαιμόνιο καλό, σαν του Σωκράτη. Τις φωνές του, νομίζω, ότι άκουσα κι εγώ από το μειλίχιο και πότε-πότε σκωπτικό στόμα του Γιώργη Μουφλουζέλη. [...] Το βιβλίο αυτό δεν είναι αυτοβιογραφία. Είναι ένα αφηγηματικό κείμενο λαϊκής εργατικής λογοτεχνίας, βασισμένο σε αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η αξία που έχει, ως τεκμήριο του κόσμου των ρεμπέτηδων και του τραγουδιού τους, βρίσκεται κυρίως σε ό,τι έμμεσα συνάγεται γι' αυτά από το περιεχόμενο και τον τρόπο της διήγησης. Προσπάθεια τεκμηρίωσης των λεγομένων δεν έγινε ούτε από μένα, ούτε και τη ζήτησα ποτέ από τον Γιώργη. Η δουλειά αυτή ανήκει σε άλλους. Σε μένα ανήκει η χαρά του γραμματικού. Και οι ευθύνες του. Όσα έχω να πω ακόμα εγώ, τα έβαλα στο τέλος του βιβλίου. Τώρα είναι η ώρα του Γιώργη Μουφλουζέλη να μας πει τις ιστορίες του. Έχουμε αργήσει κιόλας. (Φώτης Μεσθεναίος, Λονδίνο, Δεκέμβριος '78 από την έκδοση)
|
|---|