| Περίληψη: | Η απογύμνωση του ανθρώπου δε θα μπορούσε να νοηθεί ως κάτι αυθύπαρκτο, κάτι που θα ήταν δυνατό να λειτουργήσει μέσα στο πλαίσιο του μεμονωμένου.
Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό ον, είναι καταδικασμένος να οριοθετείται μόνο εντός του γίγνεσθαι που τον περιβάλλει και που σε τελική ανάλυση τον διαμορφώνει. Γιατί η σχέση ανθρώπου και κοινωνίας είναι αναγκαστικά αμφίδρομη, αφού και οι δύο πόλοι διαμορφώνονται και διαμορφώνουν ταυτόχρονα. Όσο κι αν δεχόμαστε ότι ο άνθρωπος διαμορφώνει την κοινωνία, ως ον που λειτουργεί ενεργητικά απέναντι σε όλα τα ερεθίσματα (στο κάτω-κάτω η κοινωνία δεν είναι παρά δικό του δημιούργημα), είναι αδύνατο να αρνηθούμε ότι η κοινωνία είναι ο μεγάλος παιδαγωγός. Κι όταν λέμε κοινωνία, δεν μπορούμε παρά να εστιάσουμε στο θεσμικό γίγνεσθαι που την καθορίζει, , δηλαδή στην πολιτική της σκηνής ως ρυθμιστή όλων των κοινωνικών υποθέσεων.
Κι αυτό ο Θουκυδίδης φαίνεται να το ξέρει πολύ καλά.
Γι’ αυτό κι εστιάζει στη διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της Αθήνας. Γι’ αυτό και δίνει τόση σημασία στους πολιτικούς λόγους. Γι’ αυτό και δίνει τόση σημασία στους πολιτικούς λόγους (δημηγορίες) που εκφωνούνται, τους οποίους και αναπαριστά με αφοπλιστική ευθύτητα. Ευθύτητα, που δεν αφορά μόνο τον τρόπο της παρουσίασής τους (συμπυκνωμένος λόγος, κατάλληλη γλώσσα, προσαρμοσμένο ύφος, σωστή χρήση προσώπων), που έτσι κι αλλιώς εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά της γραφής του ίδιου του Θουκυδίδη, αλλά – κυρίως – τον τρόπο της απεικόνισης των προθέσεων (κι ως ένα βαθμό του χαρακτήρα) του εκάστοτε ομιλητή που ανεβαίνει στο βήμα.
|
|---|