| Περίληψη: | Η διάλεξη, η οποία δόθηκε το 1933 σε μια τεκτονική στοά, μας δίνει πληροφορίες για τον τρόπο που έπλαθε ο Βουτυράς τα όνειρα στο έργο του, αφού τα περισσότερα από τα εκατοντάδες που συναντούμε είναι λογοτεχνικές κατασκευές. Μας δείχνει την πίστη του απέναντι στην αρχαία ιερότητά τους, αλλά και την παγανιστική ιδιοσυγκρασία του γενικότερα απέναντι στην έννοια του «ιερού». Όλες οι ιστορίες που αφηγείται και τα παραδείγματα είναι βγαλμένα από τα διηγήματά του. Χρησιμοποιεί δηλαδή τη λογοτεχνία σαν πραγματικότητα, αφού η πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα όνειρο. Εντέλει, διαβάζοντας αυτό το κείμενο σήμερα, αντιλαμβανόμαστε ότι μέσα από μια συνειρμική αφήγηση - φαινομενικά αλλοπρόσαλλη - και με αρκετές δόσεις πλάγιας ειρωνείας, βγάζει γλώσσα στον ανθρώπινο κόσμο μαζί με οργή και κοροϊδία γι' αυτό που θεωρούσε ότι είναι η ζωή: μια κωμωδία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
|
|---|