| Περίληψη: | Τον ταιριαστό τίτλο του βιβλίου «Σημαδιακός κι αταίριαστος» ασφαλώς θα συμπληρώσουν νοερά οι «εντριβείς εις την γλώσσαν του Παπαδιαμάντη» αναγνώστες με το δεύτερο στίχο «κ' σος κι κ' σομηλιγγάτος», δηλαδή «χρυσός και χρυσομηλιγγάτος», και οι εντριβέστεροι θα υποψιθυρίσουν και τον τρίτο «κί στην κορφή αστεράτος». Και τάχα δεν ήταν και δεν είναι ακόμη; Εννοώ, φυσικά, τον Παπαδιαμάντη. Ένα μέρος από τα σημάδια, τα ιδιόρρυθμα χρυσαφιά και τη μαρμαρυγή του μεγάλου προπάππου της πεζογραφίας μας δείχνει με τα πέντε κείμενα αυτού του μικρού βιβλίου ο Χριστόφορος Μηλιώνης, δόκιμος πεζογράφος ο ίδιος και προσεχτικός φιλόλογος. Τον ρώτησα για τον Παπαδιαμάντη. «Τά 'πινε» μου λέει. Παρέα με τον πεθερό του τον Μπεφάνη, τον Λυμπέρη, τον Χατζή, τον Οικονόμου - τά 'πιναν στην ταβέρνα του Λυμπέρη. Ο Οικονόμου ήταν άρχοντας, αλλά το χέρι δεν τό 'βαζε στην τσέπη, πήγαν μια φορά στον Ξάνεμο να πάρουν αγγούρια, τους βγήκε μπροστά ο μποσταντζής, ο Χιώτης. Είναι δικό μου το χτήμα, τους λέει, τό 'χω εγώ τώρα. Ξέρεις, του λένε, ποιος είναι αυτός; Αυτός είναι ο Παπαδιαμάντης. Έτσι εκ στόματος υπερογδοντάχρονων νηπίων: Αυτός είναι ο Παπαδιαμάντης. Και χαρά στον που, καθώς ο Χριστόφορος Μηλιώνης, τον διαβάζει εμπράγματον και σκιρτά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
|
|---|