| Περίληψη: | Το κελλί του Χατζηεφεντή μάζευε όλο τον πόνο των πονεμένων ανθρώπων... Απ' όλα αυτά τα θαύματα που έβλεπαν οι άνθρωποι να κάνει ο πατήρ Αρσένιος με τη χάρη του Θεού, επόμενο ήταν και να τον ευλαβούνται σαν άγιο, όπως και ήταν... Η μόνη λύση ήταν να κάνει κάπου κάπου και τον «δια Χριστόν σαλόν», και να παρουσιάζεται αντίθετος από ό,τι ήταν, με προσποιητές ιδιοτροπίες, όπως και έκανε. Για να μην τον λένε πράο, έκανε τον θυμώδη. Για να μη τον λένε νηστευτή, έκανε τον γαστρίμαργο, όπως και πολλά άλλα παρόμοια... Πολλές φορές που έβλεπε τους ανθρώπους να τον θαυμάζουν μετά από κάθε θαύμα που έκανε, έλεγε απότομα: «Ε, τι νομίζετε, ότι είμαι άγιος; Κι εγώ ένας αμαρτωλός άνθρωπος είμαι και χειρότερος από εσάς. Δεν με βλέπετε και που θυμώνω; Εάν βλέπετε να γίνονται θαύματα, αυτά τα κάνει ο Χριστός. Εγώ μόνο τα χέρια μου υψώνω και Τον παρακαλώ». Πολλοί, που έτυχε να δουν τον πατέρα Αρσένιο να υψώνει τα χέρια του και να παρακαλεί τον Θεό και να φωνάζει προσευχόμενος «Θεέ μου!» έλεγαν: «Λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα και θαρρείς έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν Τον άφηνε, εάν δεν του έκανε το αίτημά του».
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
|
|---|