| Περίληψη: | "Αντίο, μπαμπά.!"
"Από μένα, μπαμπά, ποτέ δε δέχτηκες τίποτα που να μην ήταν τσάμπα ή μικρής αξίας ποτέ δεν έμαθες να παίρνεις. Δεν άντεχες την ιδέα να έχεις ανάγκη τον άλλον.
Μπαμπά, νιώθω πως είναι πολύ αργά πια για σένα. Νιώθω πως είναι πολύ αργά πια για να περιμένω να μου μάθεις να δέχομαι. Αλλά δεν είναι αργά για μένα, μπαμπά. Θέλω να μάθω να παίρνω, θέλω να μάθω ν' αφήνω τους άλλους να με στηρίζουν. Θέλω να μάθω να έχω ταίρι, μπαμπά όχι παιδί: ταίρι! Κι όσο για σένα, μπαμπά, δε θα καθίσω να περιμένω πότε θα μάθεις να παίρνεις. Σήμερα μεγάλωσα, μπαμπά... Ίσως από σήμερα να είμαι το πρώην παιδί σου."
"Φαντάζομαι πως γράφω σε κάποια παλιά ασθενή μου, την Κλαούντια, όπως λένε και την κόρη μου... Και ίσως αυτή η Κλαούντια να είναι στην πραγματικότητα η Κλαούντια που θα γίνει η κόρη μου σε λίγα χρόνια..."
Αυτά είναι τα πρώτα γραπτά σε μορφή αλληλογραφίας του τότε νεαρού (1984) ψυχιάτρου - ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, γραμμένα για μια ασθενή και επιστήθια φίλη του, την Κλαούντια, alter ego της μικρής του κόρης. Τα κείμενα των επιστολών άρχισαν εν αγνοία του να διακινούνται και να διαβάζονται μανιωδώς από τους ασθενείς του που ανακάλυψαν τις πρώτες του αναζητήσεις γύρω από τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής, την αυτογνωσία και τα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχολογίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
|
|---|