| Περίληψη: | Πρέπει να ξέρουν όλοι πως κανένας πατέρας δεν μπορεί να αντέξει όχι τον θάνατο των παιδιών του, αλλά ούτε να ματώσει ένα νύχι. Όμως μερικές φορές η ανελέητη ζωή γίνεται τόσο τρομερή σε αναγκάζει να συνηθίσεις να χάσεις και τα δύο παιδιά σου. Κι' εγώ θα ήθελα να αποφοιτούσαν και να με αγκάλιαζαν με τα απολυτήριά τους. Να δημιουργούσαν μία ευτυχισμένη ζωή και να συνέχιζαν μία με μεγάλο μέλλον ζωή. . . Το πρόβλημα των φυλακών που συνεχίζεται στην πατρίδα μας, θεωρήθηκε ως ένα ζήτημα της ανθρωπότητας από τις κόρες μου. Είπαν ότι δεν είναι σωστό να μην είμαστε μία πλευρά της ανθρωπότητας. Και ξαπλώνοντας στην πείνα με τα κορμιά τους πλήρωσαν το τίμημά του. . . Αυτές στην νεανική ηλικία τους, υποστήριξαν ότι δεν μπορούν να ελευθερωθούν οι άνθρωποι χωρίς να τολμούν να πληρώσουν το τίμημά τους. Όμως εμείς τι υποστηρίζουμε; Ποια ηθική και αρετή υπολογίζουμε να κυριαρχήσει. . . "Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους σαν ένα κτήμα. Οι κόρες μου δεν ήταν το κτήμα μου, αλλά ήταν συντρόφισσες, φίλες, σώμα και ψυχή μου. Εγώ επειδή δεν τις θεωρώ ως κτήμα, γι' αυτό το λόγο αντί να τις σώσω ως άτομα, αγωνίστηκα να καταργηθεί η απομόνωση και να φτάσει στον σκοπό της η απεργία πείνας μέχρι θανάτου". Αυτοί που θα μείνουν στη ζωή και αυτοί που θα πεθαίνουν, αγκαλιάζονται μεταξύ τους με τόσο έντονη αγάπη, τότε, εκείνη τη στιγμή, είδα την αδιάκοπη ροή που υπάρχει μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Η ζωή φιλάει τον θάνατο από το μέτωπό του. "Σε αυτή τη φτωχή περιοχή που πέθανες αντιστεκόμενη, πίστεψε όπως πίστευες σ' αυτούς που πίστευαν την ελευθερία και την αιωνιότητα περισσότερο από κάθε άλλον διότι δεν είχαν τίποτα να χάσουν . . . πίστεψε Ζεχρά, τα δικά σας παιδιά θα νικήσουν. . .". (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
|
|---|