Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους

"Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία". "Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα". Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφο...

Πλήρης περιγραφή

Λεπτομέρειες βιβλιογραφικής εγγραφής
Κύριος συγγραφέας: Ζατέλη, Ζυράννα
Μορφή:
Γλώσσα:gre
Έκδοση: Εκδόσεις Καστανιώτη c202
Θέματα:
Διαθέσιμο Online:https://biblionet.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf/?personid=12505
Περιγραφή
Περίληψη:"Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία". "Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα". Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την "ιστορία φάντασμα", όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ' ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά που δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν' αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!... Πως αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ' την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ' ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να "κρυφτεί" η ίδια μέσα σ' αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ' αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά; Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) «Τι είναι το θέμα του βιβλίου; Είναι το υλικό του λαϊκού παγανιστικού αφηγήματος που μεταπλάθεται σε βίο γεμάτο θαύματα, είναι η αμεσότητα του σώματος που μπαίνει στη θέση του πλατωνισμού και είναι, τέλος, η παιδική ασυνεχής «φωνή» της ενήλικης γυναίκας που ακούγεται σαν πορτογαλική μελωδία fado, με παύσεις αναπνοής που λειτουργούν ως ιντερλούδια στην εξέλιξη της δράσης και με εντυπωσιακές εναλλαγές από την ευπρέπεια (γνώρισμα μιας συγγραφέως που γράφει για λογαριασμό κάποιας άλλης) στην ευτέλεια και την εκδικητικότητα, από το σφάλμα της αντίληψης (συνώνυμο, κατά τους γλωσσολόγους, με την αμαρτία) στην ευθυκρισία και την ωριμότητα του συμπεράσματος, από τη σοβαρότητα στο χιούμορ». (Νίκος Ξένιος, bookpress.gr, 07/02/2022)