Νίκος Ζαχαριάδης

| τόπος_γέννησης = Αδριανούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία | ημερομηνία_θανάτου = | τόπος_θανάτου = Σουργκούτ Χαντιμανσίας, Σοβιετική Ένωση | εθνικότητα = Ελληνική | υπηκοότητα = | πολιτικό_κόμμα = Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας }} Ο Νίκος Ζαχαριάδης (Αδριανούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 27 Απριλίου 1903 - Σουργκούτ Χαντιμανσίας, Σοβιετική Ένωση, 1 Αυγούστου 1973) ήταν Έλληνας πολιτικός. Υπήρξε ιστορικός ηγέτης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Ως θεωρούμενος από πολλούς ιστορικούς, ως φανατικός υποστηρικτής του Ιωσήφ Στάλιν, είχε καθοριστικό ρόλο στη σταλινοποίηση αλλά και μαζικοποίηση του ΚΚΕ, του οποίου και ανέλαβε χρέη γενικού γραμματέα μετά από επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης το 1931.

Τα χρόνια του Ζαχαριάδη εισήχθη και εφαρμόστηκε η τακτική των λαϊκών μετώπων από το ΚΚΕ πάνω στην οποία λειτούργησε και το ΕΑΜ. Ο Ζαχαριάδης παραδόθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση στους Γερμανούς, οι οποίοι τον εκτόπισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου όπου είχε αμφιλεγόμενη δράση. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε την ίδια πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, διετέλεσε πρωθυπουργός της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης.

Θεωρείται από αρκετούς, ως μία από τις πιο αμφιλεγόμενες φιγούρες της νεοελληνικής πολιτικής σκηνής. Παρέχεται από τη Wikipedia