Παναγής Καββαδίας

Ο Παναγής Καββαδίας (1 Μαΐου 1851 - 20 Ιουλίου 1928) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου του 19ου αιώνα. Ήταν υπεύθυνος για την ανασκαφή αρχαίων χώρων στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Επιδαύρου στην Αργολίδα και της Ακρόπολης των Αθηνών, καθώς και για αρχαιολογικές ανακαλύψεις στο νησί της γενέτειράς του, την Κεφαλλονιά. Ως γενικός έφορος (επικεφαλής της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας) από το 1885 έως το 1909, ο Καββαδίας επέβλεψε την επέκταση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και την εισαγωγή του νόμου 2646 του 1899, ο οποίος αύξησε τις εξουσίες του κράτους για την αντιμετώπιση της παράνομης ανασκαφής και του λαθρεμπορίου αρχαιοτήτων.

Το έργο του Καββαδία είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο στην Ακρόπολη των Αθηνών - τού αποδίδεται η ολοκλήρωση της «μεταμόρφωσής της ... από κάστρο σε μνημείο». Μεταξύ 1885 και 1890, αφαίρεσε σχεδόν όλα τα εναπομείναντα μεσαιωνικά και σύγχρονα κτίσματα της Ακρόπολης, αποκαλύπτοντας πολλά αρχαία μνημεία. Έπαιξε επίσης ρόλο στην εκτεταμένη ανακατασκευή του χώρου από τον αρχιτέκτονα και μηχανικό Νικόλαο Μπαλάνο. Παρόλο που αρχικά επαινέθηκε, το έργο προκάλεσε σημαντικές ζημιές σε αρκετούς ναούς και αποδομήθηκε σχεδόν πλήρως και ανοικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια του ύστερου 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα. Ο Καββαδίας επέβλεψε το άνοιγμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα, οργάνωσε τις πρώτες συλλογές του και έγραψε μερικούς από τους πρώτους καταλόγους του.

Ως διαχειριστής, ο Καββαδίας θεωρήθηκε ενεργητικός, συγκεντρωτικός και αυταρχικός. Στη σταδιοδρομία του σημειώθηκε σημαντικός εκσυγχρονισμός στην πρακτική της αρχαιολογίας στην Ελλάδα, ενώ αναμόρφωσε και έκανε επαγγελματικότερη την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η αιγίδα του προς τις ξένες αρχαιολογικές σχολές της Αθήνας πιστώθηκε με την προώθηση της ανάπτυξης της ελληνικής αρχαιολογίας, αλλά επικρίθηκε επίσης από τους ντόπιους Έλληνες αρχαιολόγους. Δημιούργησε περαιτέρω δυσαρέσκεια στην Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών μειώνοντας τον ρόλο της υπέρ της κυβερνητικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Μετά το πραξικόπημα του Γουδή το 1909, η δυσαρέσκεια στον ελληνικό Τύπο και μεταξύ των υφισταμένων του στην Αρχαιολογική Υπηρεσία οδήγησε στην απομάκρυνσή του από το αξίωμα, από την Αρχαιολογική Εταιρεία και από τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αν και μπόρεσε να επιστρέψει στη δημόσια και ακαδημαϊκή ζωή από το 1912 και παρέμεινε ενεργός στην ελληνική αρχαιολογία μέχρι το θάνατό του το 1928. Παρέχεται από τη Wikipedia